To ΒΜW R51 αποτελεί αναμφισβήτητα ένα μοντέλο σταθμό στην αναγέννηση της Βαυαρικής φίρμας από τα ερείπια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι ότι, αν και ουσιαστικά είχε σχεδιαστεί πριν τον πόλεμο, δεν βγήκε στην παραγωγή αφού το εργοστάσιο στο Μόναχο υπέστη ολοκληρωτική καταστροφή από τους βομβαρδισμούς των Συμμάχων, ενώ ο εξοπλισμός του άλλου εργοστάσιου στο Eisenach που την γλύτωσε, μεταφέρθηκε από τους Σοβιετικούς στο Irbit για να παραχθούν μεταπολεμικά οι γνωστές μας URAL.
Η παραγωγή του R51 ξεκίνησε κυριολεκτικά από το 0 στην Βαυαρία το 1950, αφού εκτός από τον εξοπλισμό του εργοστασίου δεν υπήρχαν ούτε καν τα σχέδια, τα blueprints και τα διαγράμματα των εξαρτημάτων, αναγκάζοντας τους Μηχανικούς να ακολουθήσουν την αντίστροφη μηχανολογία, δηλαδή να αντιγράψουν τα εξαρτήματα προπολεμικών μ
μοντέλων που είχαν διασωθεί για να βγάλουν ξανά σχέδια παραγωγής !
Το σπουδαίο είναι ότι η μοτοσυκλέτα αυτή που αναστήθηκε από τις στάχτες και πουλήθηκε κατά χιλιάδες συμβάλλοντας στην εδραίωση της μεταπολεμικής φήμης της εταιρίας, συνεχίζει να δουλεύει ακούραστα μέχρι σήμερα ! Στην Ελλάδα την ξέρουν ακόμα και οι πέτρες (στην κυριολεξία, αφού έχει κουβαλήσει μεταξύ άλλων και τα υλικά ανοικοδόμησης της, τις δεκαετίες του 60 και 70). Όλοι έχουμε ακούσει μία ρομαντική ιστορία από τα παλιά που έχει μέσα μία R51, από οικογενειακές εκδρομές, έρωτες και ταξίδια μέχρι μεροκάματο και πόνο ! Ίσως λοιπόν ο λόγος που γυρίζει ακόμα τα κεφάλι στο άκουσμα της είναι ότι ο ήχος και η εικόνα της έχουν πια ποτίσει το DNA μας …
Σήμερα ευτυχώς υπάρχουν ακόμα ρομαντικοί μοτοσυκλετιστές που τις καβαλάνε και ικανοί μηχανικοί που φροντίζουν να λειτουργούν απροβλημάτιστα, πολλές φορές και καλύτερα από τότε που βγήκαν από το εργοστάσιο. Η ιστορία κάθε μιας συγκινητική, οι εμπειρίες της προηγούμενης ζωής της ανεξίτηλα χαραγμένες πάνω της, το ειδύλλιο με τον εκάστοτε καβαλάρη της μοναδικό κάθε φορά…
Η συγκεκριμένη βρέθηκε σ’ ένα ενεχυροδανειστήριο στην Καλαμάτα από τον ευτυχή ιδιοκτήτη της, πριν 15 χρόνια ! Κάποιος την είχε αφήσει ενέχειρο, ξεχασμένη για χρόνια κάτω από μία συκιά περίμενε υπομονετικά να την προσέξει κάποιος ! Από κει την περιμάζεψε στοργικά ο φίλος μας ο Βαγγέλης και την σπίτωσε μέχρι να την αναστήσει για δεύτερη φορά ! Ο προβληματισμός του αν θα την αναπαλαιώσει στην αρχική της μορφή ή θα την φτιάξει όπως θα ήθελε αυτός κράτησε 12 χρόνια ..
Τελικά υπερίσχυσε το γούστο του ιδιοκτήτη, ο οποίος αποφάσισε να βάλει τις προσωπικές του πινελιές , χωρίς να αλλοιωθεί η προσωπικόητα της μοτοσυκλέτας και το αποτέλεσμα είναι ομολογουμένως πανέμορφο και λειτουργικό.
Η διαδικασία του restoring και της μετατροπής ανατέθηκε στον “ειδικό” Μανιατάκο Θεόδωρο (ΜΑΝ Motorcycles), ο οποίος εκτός από τις αισθητικές επιθυμίες του ιδιοκτήτη που εκπλήρωσε με τον καλύτερο τρόπο, βελτίωσε και τη λειτουργικότητα της μοτοσυκλέτας, ενσωματώνοντας την 30χρονη και πλέον εμπειρία του στο συγκεκριμένο μοντέλο, το οποίο τυγχάνει να είναι και το αγαπημένο του !
Το πρώτο πράγμα , κατά τον μάστορα, είναι να κάνει τη μοτοσυκλέτα να “δουλεύει” και “δουλεύει” σημαίνει άψογα, απροβλημάτιστα και καθημερινά, αλλιώς όσο όμορφη και να ναι, θα σβήσει η χαρά του ιδιοκτήτη να την καβαλάει και ξέρουμε ότι αυτό μακροπρόθεσμα οδηγεί σε κέρατο ή διαζύγιο … Επίθεση λοιπόν στον κινητήρα, λύσιμο μέχρι τελευταίας βίδας, αποκατάσταση όλων των ζημιών του χρόνου και των χεριών που πέρασαν από πάνω της (!) και … βελτιώσεις. Αυτά που κατάλαβα είναι, τα 12βολτα ηλεκτρικά, την ηλεκτρονική ανάφλεξη και τα διαφορετικά καρμπιρατέρ, αλλιώς δεν “δουλεύει” όπως θέλω, είπε …Για τις υπόλοιπες βελτιώσεις αν και βασανίστηκε ολόκληρη μέρα, το μόνο που κατάφερα να του αποσπάσω ήταν ένα χαμόγελο με νόημα …
Το δεύτερο πράγμα που είχε σειρά ήταν οι αναρτήσεις και τα φρένα .. Τι να το κάνεις να έχεις την ομορφότερη μηχανή του κόσμου όταν φοβάσαι (στην κυριολεξία) να την οδηγήσεις στη ζούγκλα της πόλης. Μην ξεχνάτε ότι πρόκειται για τεχνολογία ηλικίας 60 χρονών (!) πριν ανακαλυφθούν τα φρένα, οι αναρτήσεις, οι δρόμοι “ταχείας κυκλοφορίας” και οι κάγκουρες, που όλοι σήμερα θεωρούν δεδομένα … Αttack λοιπόν στο μπροστινό σύστημα και επαναφορά στην εργοστασιακή κατάσταση με καίριες παρεμβάσεις στις αποσβέσεις , παρέμβαση και στον λαιμό με κωνικά ρουλεμάν, ούτως ώστε το άλογο να πάει όπου το οδηγείς … Για να μπορείς όμως να παραμένεις και πάνω του και να μη σε εκτοξεύει στον αέρα σε κάθε σαμαράκι (ξέρω τι λέω χαχαχα) , το επόμενο βήμα ήταν η επισκευή και βελτίωση της πρωτοποριακής πίσω ανάρτησης τύπου plunger, μην ξεχνάμε και την τεχνολογία της εποχής ! Tα φρένα παρέμειναν τα original ταμπούρα, δεν ξέρω τι έκανε μέσα, αλλά η μοτοσυκλέτα, παραδόξως, φρενάρει αποτελεσματικότατα για τις ταχύτητες που αναπτύσσει !
Αφού ησύχασε με τα παραπάνω, για τα οποία δεν άκουγε κουβέντα ο μάστορας, έφτασε η ώρα να ικανοποιήσει και τις φαντασιώσεις του συζύγου ! Ο Βαγγέλης την ήθελε λεπτή και απέριττη, εύκολο στο photoshop, αλλά στην πράξη θέλει δουλειά και ευρηματικότητα για να κρύψεις ότι δεν θέλεις να φαίνεται και να αναδείξεις ότι θέλεις να φαίνεται ! Ξεκινώντας από μπροστά έχουμε :
– τιμόνι 1” και αντίστοιχα καβαλέττα
– μανέτες από Harley WLA εποχής Β’ Π.Π.
– νέα ηλεκτρική καλωδίωση και διακόπτες τύπου μπουτόν και ρελέ καστάνιας κρυμμένο στο φανάρι για να υποστηρίζονται όλες οι εντολές τους
– φανάρι από Harley Hydra Glide με ενσωματωμένο μίνι κοντέρ της VDO.
– φτερό εμπρός μίνιμαλ τύπου “ιδιοκατασκευή” !
Το ντεπόζιτο που συμβάλλει τα μέγιστα στην προσωπικότητα της μηχανής (αλλιώς θα βάζαμε μπιτόνι !) δεν είναι το γνήσιο του μοντέλου αλλά ακόμα σπανιότερο από τον Εrnst Hoske γνωστό την εποχή εκείνη για τα ρεζερβουάρ και τις εξατμίσεις που κατασκεύαζε για τα boxer ! Tο πίσω φτερό υπάρχει αλλά δεν το βλέπετε ακόμα (!) είναι στην 24η revision πριν πάρει την τελική μορφή που θα ικανοποιήσει τον ιδιοκτήτη και τον μάστορα ! Οι υπόλοιπες λεπτομέρειες είναι οι τελευταίες πινελιές στον πίνακα, ηλεκτροστατικές βαφές παντού όπου βλέπετε μαύρο, έξυπνες χειροποίητες βάσεις για ότι έπρεπε να στηριχτεί, αόρατα ηλεκτρικά , ενσωματωμένες ενδεικτικές λυχνίες led στο τιμόνι που τις βλέπεις μόνο όταν ανάβουν και άλλα πολλά ….
“Πρέπει να το βάλουμε μπρος σήμερα !” μουρμουρίζει ο Θόδωρας σοβαρός, “έρχεται ο Βαγγέλης να το δει και έχουμε καθυστερήσει” ! “Τράβα μια μανιβελιά να θυμηθείς τα παλιά”, μου λέει, δική μας ατάκα … Την ξέρω τη διαδικασία, γελάω, θα μου βγει η γλώσσα, θα κλωτσήσω καμιά εικοσαριά φορές, να γυρίσει το μοτέρ μέχρι να ρίξει το πρώτο σκάσιμο και να το ρυθμίσει !
Ρίχνω την πρώτη κλωτσιά χαλαρή έτσι για να γυρίσει . “Όπα τον διακόπτη” λέει και τον ανοίγει την ώρα που ρίχνω τη δεύτερη , “ποιο διακόπτη ρε άστο λίγο να γυρίσ….” πάω να πω και ξυπνάει η γριά φτύνοντας φωτιά, χωρίς εξατμίσεις , μετά από 20 χρόνια σε κώμα ! Εκείνη την ώρα σκάει και ο Βαγγέλης, μάλλον ανυπόμονος, γιατί “η καλή δουλειά αργεί να γίνει” (ξέρετε εσείς !) και δεν πιστεύει στα μάτια του !!!
Καθόμαστε αμίλητοι και την κοιτάμε μετρώντας πιστολιές, η γριά στη μέση δε λέει να σβήσει, οι σκέψεις μας γίνονται διάφανες : “δεν του τη δίνω” γράφει στο συννεφάκι πάνω από το μάστορα, “θα του την πάρω όσο όσο” γράφει στο δικό μου, “ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ” φωνάζει ο Βαγγέλης κι αρπάζει τα κλειδιά ….
