Η περιγραφή βήμα-βήμα της ανακατασκευής και μετατροπής της μοτοσυκλέτας σου, μπορεί να μεταδίδει μια εικόνα σε αναγνώστες, άλλους δημιουργούς ή επίδοξους αναβάτες, αλλά σε καμμία περίπτωση δε μπορεί να μεταφέρει το κόπο, τη προσπάθεια, το σχεδιασμό, τις αποτυχημένες προσπάθειες και φτου από την αρχή, τις ατελείωτες ώρες πάνω από τα εργαλεία και τα σχέδια και τελικά την απόλυτη ικανοποίηση που βιώνεις όταν αυτό το συνοθύλευμα ανταλλακτικών, κομματιών και αξεσουάρ που ήταν αραδιασμένα σε πάγκους και κουτιά τόσο καιρό, παίρνει μορφή, παίρνει σχήμα, αποκτά ζωή με τη 1η μιζιά (ή μανιβελιά) και το καβαλάς όλο λαχτάρα για τη 1η καθοριστική βόλτα, που ισοδυναμεί με το επιστέγασμα της αναμονής όλο το πρηγούμενο καιρό…
Αυτά, στο 4ο και τελευταίο μέρος του αφιερώματος στο R100 του Vass Works.
Αντί προλόγου
Ξεκινώντας θέλω να πω δυο λόγια για το Βασίλη. Έχω τη τύχη να τον γνωρίζω κάμποσα χρόνια πριν, καθώς η κοινή μας αγάπη για τα μπόξερ μας έφεραν κοντά διαμέσου φόρουμ τότε. Σε μια βόλτα μάλιστα στα λημέρια του κοντά, υπήρχε φωτο με το φρεσκοαγορασμένο μου R100RT και το R100 του βασίλη, και τα δυο σε ορίτζιναλ κατάσταση ακόμα. Μπορεί κανένας από τους δυο μας να μην είχε ξεκινήσει να πειράζει το μηχανάκι του ακόμα, το σαράκι όμως το είχαμε και οι δυο μας, με το Βασίλη να έχει επιπλέον και το ταλέντο. Τα μαγικά του χέρια ήδη είχαν δημιουργήσει διάφορες κατασκευές που όσο εντυπωσιακές και αν ήταν, τελικά αποδείχτηκαν με τη πάροδο του χρόνου ως απλά τα προεόρτια του τι επρόκειτο να ακολουθήσει. Τα χρόνια πέρασαν, οι συνθήκες ωρίμασαν, τα μηχανάκια μας άλλαξαν, εμείς το ίδιο, αλλά ο Βασίλης παραμένει ο ίδιος Κύριος που ήταν, μετρημένος, ένας εξαιρετικός άνθρωπος και ένας δημιουργός με μοναδικό ταλέντο για τα ελληνικά δεδομένα.
Σχετικά με τη μοτοσυκλέτα λοιπόν!
Κατ’αρχάς παραθέτω τους συνδέσμους των προηγούμενων αφιερωμάτων, που περιγράφουν επιμέρους εργασίες και βελτιώσεις. Εδώ, τώρα, θα μας απασχολήσουν οι τελευταίες πινελιές στο αριστουργηματικο R100 cafe racer που ακόμα δεν έχουν αναλυθεί.
-Για την αντικατάσταση της τάπας του ρεζερβουάρ, κατασκευάστηκε ενας αλουμινένιος αντάπτορας, ο οποίος τοποθετήθηκε στο στόμιο του ρεζερβουάρ με χρήση κόλλας και τριών ακέφαλων allen. Η νέα τάπα και αυτή από αλουμίνιο, κατασκευάστηκε ώστε να βιδώνει πάνω στον αντάπτορα και χρησιμοποιεί το εργοσταστασιακό λάστιχο στεγανοποίησης.
-Στη θέση του τιμονιού μπήκε αρχικά το εργοστασιακό με νέα καβαλέτα. Το αποτέλεσμα δεν ήταν ικανοποιητικό και στην πρώτη ευκαιρία αντικαταστάθηκε. Χρησημοποιήθηκε ενα πολυρυθμιζόμενο ζευγάρι κλιπ ονς και κατασκευάστηκε μια πλάκα πάνω στην οποία στηρίζονται τα κλιπ ονς. Όλο αυτό βίδωσε πάνω στην τιμονόπλακα. Μετά από τις πρώτες βόλτες κρίθηκε αρκετά ψηλό για τα γούστα μου, οπότε τορνάροντας τις βάσεις στήριξης του κατα 25 mm ήρθε στην επιθυμητή θέση. Αυτή η κατασκευή δίνει τη δυνατότητα ρύθμισης της θέσης του τιμονιού, σε όλους τους άξονες.
-Το σύνολο μοτέρ, σασμάν και άξονας λύθηκαν…… εντελώς, μέχρι τελευταίας βίδας. Έγινε ο απαραίτητος έλεγχος και αντικατάσταση όπου κρίθηκε αναγκαίο, τα κομμάτια καθαρίστηκαν και υαλοβολήθηκαν προσεκτικά και σχολαστικά, ώστε το τελικό αποτέλεσμα να μην έχει σημάδια απο κτυπήματα και από το καλούπι χύτευσης και να έχει μεταλλική λάμψη . Αντικαταστάθηκαν ρουλεμάν , τσιμούχες ,μέταλλα στροφάλου, ελατήρια στα πιστόνια, δίσκος αμπραγιάζ και διάφορα μικροπράγματα , στο πλαίσιο του γενικού ελέγχου και μακροημέρευσης του συνόλου.
-Τα όργανα πήραν το δρόμο για το ράφι, μαζί με την γνωστή μεταλλική βάση και το αφρώδες ταμπλώ. Ένα κλασσικό κοντέρ (από R 51 αν δεν κάνω λάθος ) χρησημοποιήθηκε στη θέση του παλιού, αφού απέκτησε μια κωνική βάση-θήκη από αλουμίνιο . Στο ίδιο μήκος κύματος και τα φλας, απέκτησαν αλουμινένια σώματα, στον ίδιο ρυθμό με τη θήκη του κοντέρ. Μια άλλη μικρότερη θήκη απο αλουμίνιο κατασκευάστηκε για να φιλοξενήσει τα τρία βασικά ενδεικτικά λαμπάκια.
-Οι βάσεις για τη στήριξη του προβολέα και των φλας, έγιναν και αυτές απο αλουμίνιο.Τα δαχτυλίδια δηλαδή που πιάνουν στις μπουκάλες και τα πλακάκια σύνδεσης. Το αλουμίνιο είναι το αγαπημένο υλικό ( …. δύσκολα κρύβεται η συμπάθεια!! ) . Η εξοικείωση στην κατεργασία του υλικού έφερε καλά αποτελέσματα, σε επίπεδο γραμμής και φινιρίσματος , παρ’ότι η εργασία γίνεται σε συμβατικές εργαλειομηχανές. Το εκ των υστέρων βούρτσισμα μπορεί να βγάλει γυαλάδα αλλά καταστρέφει τις ακμές και τα «πολύτιμα» σημάδια των κοπτικών εργαλείων, που θέλω να ειναι διακριτικά ορατά.
Tέρμα ἔπους…
Η αναβάθμιση της μοτοσυκλέτας είναι συνολική. Αισθητικά, είναι να έχεις χρόνο να κάθεσαι να χαζέψεις τη μοτοσυκλέτα βήμα- βήμα, να δώσεις έμφαση στις λεπτομέρειές της που δεν γίνονται άμεσα αντιληπτές με τη πρώτη ματιά για να καταλάβεις το μέγεθος της ψυχής που έχει κατατεθεί ακόμα και σε ένα μικρό αξεσουάρ! Αλλά και οδηγικά, καθώς το αναβαθμισμένο μπροστινό, αναρτήσεις , φρένα και θέση οδήγησης προσαρμοσμένη στα γούστα του αναβάτη συνθέτουν ένα σύνολο υπεράνω κριτικής και το θέτουν ως σημείο αναφοράς σε αντίστοιχες κατασκευές, τουλάχιστον όσον αφορά τα κλασσικά Bmw.