Η νέα δημιουργία των URBAN MECHANICS είναι “dark κατά παραγγελία” και αυτός ήταν και ο λόγος που μου κέντρισε αρχικά το ενδιαφέρον. Ο τυχερός ιδιοκτήτης ήθελε να προσδώσει έναν χαρακτήρα σκοτεινό και άγριο, φέρνοντας έναν αδιάφορο “Χεσέ” για βάση, κάτι σα να φέρνεις ένα κότσυφα και να θες να τον μετατρέψουν σε μαύρο γεράκι και εκεί ήταν η μεγάλη πρόκληση και επιτυχία για τους δημιουργούς του.
Κατά την επιθυμία των UM να βαφτίζουν τα projects τους με ονόματα επηρεασμένα από τα στοιχεία της φύσης, το ονόμασαν Dark Solvent, μαύρο-σκοτεινό διαλύτη δηλαδή, γιατί όπως λένε οι ίδιοι ήθελαν το όνομα να προδίδει τον σκοτεινό χαρακτήρα μαζί με την ρευστότητα και την καταλυτική δύναμη που διαλύει τα πάντα στο πέρασμά του.
Ας ξεκινήσουμε με λίγο ιστορία … Ο Χεσές γεννήθηκε το 80 στην Ιαπωνία, την εποχή που στο δρόμο δε μύριζε μπαρούτι αλλά καμένο διχρονόλαδο. Ήταν από μικρός, τετραχρονούλης και λίγο κουραδάκος, τα άλλα παιδάκια της ηλικίας του ήταν δίχρονα και λυσσασμένα, αλλά οι γονείς του λέγαν ότι αυτός τα χει 400, γι’ αυτό και τον ονόμασαν XS400.
Δυστυχώς η ζωή στα παιδικά του χρόνια δεν ήταν εύκολη αφού ο ξάδερφος του ο αλήτης, ο γνωστός Αρντής, και τα άλλα δίχρονα κωλόπαιδα ο Τζιτής και ο Σαμουράης είχαν κάνει κλίκα και δεν τον άφηναν σε χλωρό κλαρί, όποτε έβγαινε στο δρόμο.
Εκείνες τις εποχές ο όρος bullying δεν είχε εφευρεθεί ακόμα, τότε όποιος δεν είχε τα κότσια να παίξει άγρια, καθόταν με τη γιαγιά σπίτι και διάβαζε τα μαθήματα του, με την ελπίδα μιά μέρα να γίνει γιάπης και να πάρει το αίμα του πίσω (ο όρος Hipster επίσης δεν είχε εφευρεθεί ακόμα) …
Γιάπης δεν έγινε ποτέ, αλλά επιβίωσε στον κόσμο του και όταν τριάντα χρόνια μετά οι δίχρονοι συμμαθητές του είχαν προ πολλού ανατιναχτεί ή τσακιστεί, ανακηρύχθηκε κλασσικός κι ωραίος ! Οι ανά τον κόσμο builders επιτέλους άρχισαν να τον εκτιμούν ως κλασσική αξία και ανέλαβαν να τον αναδείξουν. Έτσι για πρώτη φορά στην ιστορία του άρχισε να κυκλοφορεί περήφανος στο δρόμο, με νέα εμφάνιση και ψυχή και κανείς δεν τον ξαναφώναξε Χεσέ !
Κατ’ αρχάς πρέπει να αναφερθεί ότι η συγκεκριμένη μηχανή δεν ήρθε στους UM στην original μορφή της, αλλά ήδη τροποποιημένη σε cafe racer από άλλο σεβαστό συνάδελφο του χώρου, τον Γιώργο Homoratus, ο προηγούμενος ιδιοκτήτης όμως λόγω περιορισμένου budget δεν την έφτασε ποτέ σε ολοκληρωμένο στάδιο.
Η προσέγγιση των URBAN MECANICS προσωπικά μου αρέσει πολύ ! Η συνταγή της επιτυχίας είναι ότι συντονίστηκαν τα γούστα και οι επιθυμίες του νέου ιδιοκτήτη για μία μοτοσυκλέτα με χαρακτήρα σκοτεινό και άγριο, με τις κατασκευαστικές αρχές τους για απλές αρμονικές γραμμές, τη φαινομενικά λιτή κατασκευή με σημασία στη λεπτομέρεια και τον ξεχωριστό χαρακτήρα, που έκαναν το ταπεινό XS να απογειωθεί σε Dark Solvent !
Με την πρώτη ματιά η μηχανή σε κερδίζει με την απλότητα και τις καθαρές γραμμές της, όσο όμως την κοιτάμε πιο προσεκτικά τόσο ανακαλύπτουμε την προσοχή στη λεπτομέρεια και τις στοχευμένες παρεμβάσεις που έχουν γίνει.
Όποιος έχει γνώσεις και εμπειρία στο αντικείμενο καταλαβαίνει ότι η “απλοποίηση” μιας μοτοσυκλέτας διατηρώντας όμως ή βελτιώνοντας σε πολλές περιπτώσεις την λειτουργικότητα της, δε σημαίνει ξεβιδώνω και πετάω οτιδήποτε δε μ’ αρέσει, σημαίνει ότι το αντικαθιστώ με κάτι καλύτερο και το κρύβω κιόλας για να μη μου χαλάει την εικόνα ! Ας δούμε λοιπόν από κοντά τη δουλειά-ταυτότητα των UM ..
Αρχίζοντας από μπροστά το πρώτο εξάρτημα που ανακυκλώθηκε ήταν η πάνω τιμονόπλακα με τις τεράστιες τρύπες από τα καβαλέτα του τιμονιού που θα έμεναν άδειες (βλέπε κλιπονς). Τα παιδιά απευθύνθηκαν στον ειδικό στις αλουμινένιες κατασκευές και γκουρού των εργαλειομηχανών Βασίλη ή αλλιώς “Κύρο” ή αλλιως Vass (Vass works) ο οποίος έφτιαξε νέα χειροποίητη αλουμινένια τιμονόπλακα-κόσμημα (το σχέδιο υπάρχει για μικρή παραγωγή για όποιον άλλο ενδιαφέρεται).
Το κοντέρ ήταν νίκελ και ντύθηκε με επεξεργασμένο δέρμα για να περιορίσει τη λάμψη του και στο ίδιο πνεύμα επιστρώθηκε με μαύρο νίκελ η βίδα της τιμονόπλακας.
Τα πανέμορφα clip-ons τροποποιήθηκαν για να μπορούν να έχουν πάνω τους τους διακόπτες ενσωματωμένους, για να επιτευχθεί το απόλυτο minimal look. Επίσης έγιναν τρύπες στην τιμονόπλακα για να μπουν led ενδεικτικές λυχνίες για φλας/νεκρά/λάδια.
Νέα Grips ράφτηκαν από χοντρή και μαλακή δερματίνη που χρησιμοποιείται για την παρασκευή παπουτσιών. Η τρόμπα φρένου αντικαταστάθηκε με πιο σύγχρονη και διακριτικότερη όπως και η γκαζιέρα που προέρχεται από Ducati. Επίσης τρυπήθηκαν τα δισκόφρενα μπρος-πίσω για αισθητικούς αλλά και λειτουργικούς λόγους.
Στις άκρες των clip-ons τοποθετήθηκαν φλας, ελληνικής και αυτα κατασκευής από τον εξαιρετικό JZ Customs. Γενικά το πνεύμα της όλης μετατροπής ήταν να χρησιμοποιηθούν όσο πιο πολλά Ελληνικά χειροποίητα εξαρτήματα αντί της εύκολης και φθηνότερης λύσης των Κινέζικων.
Όπως επέβαλαν οι γραμμές και το στυλ της κατασκευής ο μπροστινός τροχός άλλαξε απο 18” σε 19”, δανεισμένος από ένα XS500. Για να δοθεί ένα πιο αγριεμένο look, τρυπήθηκαν περιμετρικά οι ζάντες, βάφτηκαν με ηλεκτροστατική και μετά ανοίχτηκαν και άλλο οι τρύπες για να παντρέψει ιδανικά το γυμνό μέταλλο με την μαύρη βαφή.
To vτεπόζιτο βάφτηκε μαύρο και κόπηκε σε laser το λογότυπό των UM, το οποίο κολλήθηκε στο πλάι. Το “2” είναι μια πινελιά του τυχερού ιδιοκτήτη ο οποίος αγαπάει τα μαθηματικά και αφού το UM του θύμιζε κλάσμα, το ύψωσε στο τετράγωνο για να εξυμνήσει την εργασία που έγινε στη μοτοσυκλέτα !
Ο κινητήρας ήταν από τις μεγάλες εκπλήξεις. Μόλις ανοίχθηκε για service διαπιστώθηκε ότι η βάση της μανιβέλας ήταν σπασμένη και κακο-κολλημενη, fatal error ,που λένε και οι Εγγλέζοι, για τα κάρτερ. Ευτυχώς υπήρχε και δεύτερος κινητήρας από XS και έτσι αλλάχτηκε όλο το κάρτερ και ακολούθησε φυσικά ανακατασκευή του μοτέρ. Οι χοάνες στα καρμπυρατέρ είναι ελληνικής κατασκευής της DNA.
Στα καπάκια του κινητήρα ήθελαν να δώσουν ένα στύλ βούρτσας αλλά πιο περιποιημένο, οπότε τα γυάλισαν και τα πέρασαν με βερνίκι υψηλής. θερμοκρασίας για να διατηρήσουν τη λάμψη της στο πέρασμα του χρόνου.
Οι λαιμοί των εξατμίσεων βάφτηκαν μαύροι και τα τελικά φτιάχτηκαν κατά παραγγελία, αντί της εύκολης λύσης των έτοιμων, για να κρατηθεί αυτή τη λεπτή γραμμή από την αρχή μέχρι το τέλος, ενώ μέσα τους κρύφτηκαν έντεχνα οι απαραίτητοι (?) σιγαστήρες
Τέλος όσον αφορά τις βίδες η ιδεολογία των UM είναι να επαχρησιμοποιούνται οι αυθεντικές αντί να αλλάζονται όλες με καινούριες, γιατί πιστεύουν ότι είναι ένας μέρος της ιστορίας της μηχανής και σίγουρα η ποιότητα τους δεν θα είναι ίδια με αυτών του εμπορίου. Έτσι τις καθάρισαν όλες μία-μία και τις “βελτίωσαν” με μαύρη επίστρωση πριν επανατοποθετηθούν.
Το δέρμα της σέλας ήθελαν να έχει μια φθαρμένη υφή έτσι ώστε να μαρτυρά τη χρήση της μηχανής αλλά και να την αγριεύει σαν look.
Αν κοιτάξετε καλύτερα θα προσέξετε ότι το τελείωμα της είναι με την ανάποδη πλευρά του δέρματος Αυτό έγινε επίτηδες γιατί ήθελαν οπτικά να έχουν μια πιο κοντή σέλα άλλα λειτουργικά να μπορεί να φιλοξενήσει και δεύτερο άτομο.Μ’ αυτόν τον έξυπνο σχεδιαστικά τρόπο κατάφεραν το πιο γυαλιστερό κομμάτι του δέρματος να φαίνεται σχετικά μικρό και το πιο σκούρο να λειτουργεί σαν οπτικό “κόψιμο” του μήκους. Για την προστασία του έφτιαξαν και μία θήκη από αδιάβροχο πανί με λάστιχο ειδικής κατασκευής που χρησιμοποιούν στα σκάφη.
.
Επιθυμία του ιδιοκτήτη ήταν να μπει ταινία led πίσω που να ενσωματώνει τις λειτουργίες των φλάς, του στοπ και του φρένου. Η απαραίτητη αισθητική πινελιά των UM εκφράστηκε με την τοποθέτηση ενός κομματιού φυμέ πλεξι-γκλας, έτσι ώστε να μην διακρίνονται τα led. Κατάφεραν έτσι όταν η μηχανή είναι παρκαρισμένη να μην φαίνεται ότι υπάρχει φως εκεί.
Ο πίσω τροχός ήταν προβληματικός και αλλάχτηκε και αυτός με νέο, πάλι απο XS400
Επίσης o Βασίλης (Vass works) αντέγραψε το ένα rearset με τη μέθοδο της χύτευσης αλουμινίου, γιατί το άλλο είχε σπάσει από μια πτώση της μηχανής ενώ ήταν παρκαρισμένη.
To δοχείο υγρών του πίσω φρένου είναι από Ducati και τα γρανάζια από ελαφρύ κράμα. Η μπαταρία είναι ιόντων λιθίου, αγωνιστικού τύπου, ότι πιο μικρό και ελαφρύ υπάρχει, και κρύφτηκε κάτω από το ψαλίδι με ένα αυτοσχέδιο κουτί που επιτρέψει την εξαγωγή της με 2 εύκολες κινήσεις.
Η παρθενική βόλτα και δοκιμή έγινε από τους δημιουργούς της στο φετινό DGR και έμειναν κατενθουσιαμένοι από την συμπεριφορά της στο δρόμο και την μοναδική αίσθηση της, ενώ απ’ ότι έμαθα απέσπασε πολλά θετικά σχόλια στο χώρο.
Φαντάζομαι μετά από αυτό ότι η πιο δύσκολη στιγμή θα ήταν η παράδοση στον τυχερό ιδιοκτήτη, σκέφτομαι την κλασσική σκηνή που ο ένας χαμογελώντας παίρνει το κλειδί και ο άλλος με σφιγμένα δόντια δεν το αφήνει να φύγει από το χέρι του …
Χρησιμοποιώντας ανορθόδοξα τη γνωστή παροιμία “η χαρά του άλλου είναι διπλή χαρά” , ευχόμαστε στα παιδιά να ξεπεράσουν γρήγορα τον αποχωρισμό και να δώσουν κι άλλες τέτοιες χαρές στο μέλλον …
