Το μικρό R65LS ξεκίνησε τη ζωή του σε λάθος τόπο και χρόνο, ποιος θα κοίταζε ένα ταπεινό 650 “sport” την δεκαετία της φρενίτιδας των γιαπωνέζικων τετρακύλινδρων … Σχεδόν 35 χρόνια μετά, αφού κατάφερε να επιβιώσει, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να πάρει το αίμα της πίσω, προικισμένη με καλούδια από το μέλλον. Κοιτάξτε καλύτερα, δεν είναι άλλο ένα cafe racer από το σωρό, είναι άλλο ένα boxer με ψυχή που απέκτησε επιτέλους και ουσία.
Κοιτάζοντας το πριν και το μετά, κάθε τύψη για την “σφαγή” μίας κλασσικής πια μοτοσυκλέτας διαλύεται. Ο Γάλλος Geoffrey Rabussier θεωρείται υπεύθυνος για την μετατροπή της κυρά Τασίας σε Ούρσουλα και ομολογουμένως του βγήκε σούπερ ! Το μυστικό της επιτυχίας του για να δείχνει τόσο φυσική είναι ότι δανείστηκε μέρη από τις κόρες και τις αδελφούλες της, αλλά ας τη δούμε από κοντά …
To κωλαρ… εεεε το πίσω μέρος ανήκει στην κορούλα R1150RT και τοποθετήθηκε αυτούσιο με ζάντα, ψαλίδι, διαφορικό, φρένα κλπ, μετατροπή που έχουμε ξαναδεί και αλλού μεν, αλλά δεν είναι εύκολη αφού απαιτεί αρκετή δουλειά και πατέντες που δεν φαίνονται για να ταιριάξουν αμορτισέρ, άξονας και διαφορικό στο μικρό boxer με τα μισά κυβικά. Το αμορτισέρ προέρχεται από ένα SUZUKI GSXR, ενώ την πίσω τρόμπα του φρένου κλαίει κάποιο YAMAHA R1. To παζλ των εξαρτημάτων είναι εντυπωσιακό και το πιο σημαντικό είναι, κατά τον ιδιοκτήτη, ότι δουλεύει απίστευτα σε σχέση με το αρχικό.
To πίσω μέρος ολοκληρώνεται μ’ ένα μινιμαλιστικό χειροποίητο υποπλαίσιο και ένα μονόσελο για άντρες. Οι εξατμίσεις ακολουθούν την πεπατημένη οδό με ένα ζεύγος megaton σιγαστήρες, εδώ είναι και η μόνη ένσταση μου γιατί σε μία τέτοια κατασκευή θα έπρεπε να δοθεί λίγο μεγαλύτερη προσοχή όχι μόνο στον ήχο αλλά και στο όπλο, προσωπικά θα έβλεπα ένα δίκαννο στη αριστερή πλευρά να σημαδεύει στα μάτια όποιον πάει να προσπεράσει το εργαλείο στο φανάρι !
Μπροστά τα πράγματα άλλαξαν άρδην επίσης. Το ευλύγιστο πιρουνάκι των 36χιλιοστών έδωσε τη θέση του σ’ ένα στιβαρότατο ανάποδο πιρούνι με ακτινικές δαγκάνες κι ας είναι πάλι από GSXR δεν πειράζει, η ζάντα από το RT όπως πίσω και οι δίσκοι των 320mm από το RT επίσης σχεδιασμένοι για να σταματούν τα διπλάσια κιλά από το LS (!)
Πιο πάνω στο “γραφείο” επικρατεί σύγχυση ανάμεσα στο παλιό και το καινούργιο και μ’ αρέσει πολύ να βλέπω την γκαζιέρα magura δίπλα στην ακτινική τρόμπα του φρένου με τη σπαστή μανέτα, το παλιακό φανάρι με το ενσωματωμένο κοντέρ δίπλα στους ρυθμιστές των αποσβέσεων του σύγχρονου πιρουνιού, και το στενό κλασσικό ντεπόζιτο με τα σύγχρονα αλουμινένια κέρατα εεε κλιπονς …
O κινητήρας παρέμεινε απείραχτος με μόνη την προσθήκη δύο κωνικών φίλτρων και το σύνολο βάφτηκε μαύρο με ηλεκτροστατική βαφή δίνοντας έξτρα πόντους κακίας στην κατασκευή, εγώ θα έβαφα μαύρα τα πάντα ακόμα και τη μούρη μου όταν την έβγαζα βόλτα, αλλά και το μπλεδάκι με τη λευκή ρίγα για τους υπόλοιπους δεν είναι κακή επιλογή, προσθέτοντας μία ακόμη ρετρό πινελιά με το χρυσό του πιρουνιού.
Όπως ήταν φυσικό μία τέτοια κατασκευή δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητη από το ειδικό κοινό του είδους και μάλιστα διακρίθηκε πρόσφατα στην εκδήλωση του γνωστού BikeShed στο Παρίσι τον Απρίλιο του 2016 όπου πήρε μέρος και φυσικά έπεται συνέχεια ….
Κλείνοντας όπως άρχισα αναπολώ το μακρινό 83 που φτιάχτηκε η συγκεκριμένη R65 και σκέφτομαι και το σήμερα, οι άνθρωποι λένε δεν αλλάζουν, οι εποχές αλλάζουν, αν ισχύει νοιώθω ότι βρίσκομαι και πάλι στη δικιά μου εποχή και μ’ αρέσει, πάντα μου άρεσε αλλά τώρα αρέσει και στους γύρω μου και δε νοιώθω τόσο ούφο …
