Μετρώντας ήδη εδώ και κάποια χρόνια σχέσεις πάθους με τους δυο τροχούς, δε θα μου πέρναγε από το μυαλό ποτέ η προοπτική του να γυρίσω κάποιες δεκαετίες πίσω κατασκευαστικά στην επόμενη μοτοσυκλέτα μου, ενώ ως τώρα πήγαινα μόνο προς τα μπρος. Ή έτσι νόμιζα τουλάχιστον…
Αυτή η σχέση πάθους με τους δυο τροχούς, σε φέρνει σε επαφή με άλλους ομοιοπαθείς. Κάπως έτσι δημιουργούνται φιλίες και οι φιλίες φέρνουν…την εξέλιξη;
«Ρε Γιάννη, τι γαμάτα που ήταν η τάδε εκδρομή που κάναμε με τα cafe classics» μου πέταγε το παρεάκι που δημιούργησε το caferacers.gr κάθε φορά που γύρναγε από καμμία εξόρμηση. «Ρε φίλε, άλλη φάση», «Αυθεντικότητα» και άλλοι χαρακτηρισμοί που έτρεφαν μια υποσυνείδητη επιθυμία που όλο μεγάλωνε. Το λες και πλύση εγκεφάλου κιόλας! Ούτε λίγο ούτε πολύ, υποκύπτοντας στις πιέσεις (που λέει ο λόγος), έγινα κάτοχος ενός R100RS BMW, brat καστομαρισμένου που ενδεχομένως έχετε ήδη διαβάσει σε παλιότερη παρουσίαση.
Δεν έφτανε μόνο αυτό, οι άρρωστοι κανόνισαν 4ημερη εξόρμηση σε Εύβοια και Πήλιο, δυο μόλις μέρες μετά την αγορά της μοτοσυκλέτας!!!
Για τη μηχανή αυτή καθαυτή δε θα πω πολλά λοιπόν. Αλλά για την αίσθηση της οδήγησης μιας τέτοιας μοτοσυκλέτας, από την μια στιγμή στην άλλη και μάλιστα σε ταξίδι 1000+ χλμ, μπορώ να προσπαθήσω να μεταφέρω τα συναισθήματα που δημιουργούνταν στα εγκεφαλικά μου κύτταρα, και μεταφέρονταν από άκρη σε άκρη σε όλο μου το είναι: από το δεξί χέρι που έστριβε το γκριπ δια της γνωστής (;) μαθηματικής συν;Aρτησης {Μοίρες στριψίματος/ άνοιγμα ζιγκλέρ x ντεσιμπέλ εξάτμισης}, μέχρι το αριστερό μου πόδι μου που ανεβοκατέβαζε τις ταχύτητες με περισσή ευχαρίστηση!
Λοιπόν, αυτά τα μηχανάκια ανεβάζουν στροφές με ρέγουλα, σχεδόν ράθυμα και αυτός ο ρυθμός περνάει από μέσα σου και τελικά επηρεάζει όλη την οδήγησή σου. Κάτι σαν το τσίπουρο, αλλά με αντίθετα αποτελέσματα!!!
Δεν κυνηγάς τελικές ταχύτητες, δε παλεύεις με το γκάζι και δε σε πειράζει η έλλειψη ζελατίνας ή φέρινγκ ιδιαίτερα, καθώς οι μέσες ταχύτητες που κινείσαι δε σε αναγκάζουν να παλεύεις με τον αέρα. Πας με έναν σταθερό ρυθμό, μετράς τις πιστονιές και άμα λάχει και γουστάρεις, σε στροφιλίκι τερματίζεις και το πέλμα του ελαστικού σου. Όπως κάναμε στα βουνά του Πηλίου. Στο τέλος διαπιστώνεις ότι το ταξίδι το ευχαριστήθηκες περισσότερο με τη παλιά, παρά με τη καινούργια…και στο κάτω κάτω της γραφής, ενώ πήρες ένα κλασσικό cafe racer να πηγαίνεις καμμία βόλτα που και που, σαν ένα ψήγμα παλιομοδίτικης μοτοσυκλετιστικής προσέγγισης στη σύγχρονη δίκυκλη μετακίνηση, διαπιστώνεις πως μέρα με τη μέρα, σε κερδίζει όλο και περισσότερο, θες όλο και περισσότερο να τη καβαλάς και καταλήγεις να παίρνεις τζούρες σύγχρονης μοτοσυκλετιστικής προσέγγισης, απέναντι στην αυθεντικότητα που εκπροσωπεί το κλασσικό…
Ήδη στη ζωή μας και στη καθημερινότητα μας έχουμε ανεβάσει αρκετά τους ρυθμούς ταχύτητας, γιατί λοιπόν να μην λείπουν από αυτόν των χώρο και τα σύγχρονα μηχανάκια κυβικά πολλά πλέων και η ιπποδύναμη των μηχανικών συνόλων τους που φλερτάρουν μόνιμα πάνω από τα 130 άλογα. Ταξίδι……αεροπορία!!!!!Βόλτα……….καταδρομική!!!!! Τι ζεις πλέον;……..τι βιώνεις με την μοτοσυκλέτα σου αν είσαι συνέχεια στην πρέσα και τσίτα τα γκάζια…………….;
Καιρός να ρίξουμε τους ρυθμούς, να απολαύσουμε οδήγηση, να επανέλθουμε στο πάθος του μοτοσυκλετισμού που μόνο μια κλασική μοτοσυκλέτα μπορεί να σου προσφέρει. Αγοράζοντας το R100 δεν περίμενα κάτι λιγότερο από αυτό που μπορεί να μου προσφέρει η μοτο, απόλαυση, απόλαυση……..και μόνο απόλαυση!!!!!!Μόνο την αίσθηση του χιλιαριού μπόξερ κάτω από τα πόδια μου, να βαράει πιστονιά, πιστονιά ,φτάνει για να μου χαρίσουν ένα μεγάλο χαμόγελο μέχρι τα αυτιά……………ούτε τα τρελά φρένα έχει,(είπαμε δεν τρέχουμε – απολαμβάνουμε),ούτε αναρτήσεις που αποσβένουν τα πάντα (ποιος τις χρειάζεται όταν θες να νιώθεις των δρόμο σε ολόκληρο το κορμί σου) αλλά ούτε και τα τρελά άλογα,(fuck it!!!!!). Ροπάκλα, φιλί να ανοίγεις γκάζι σε ορεινό στροφιλίκι με 2α και από της εξατμίσεις να βγαίνει ο μπάσος ήχος του μοτέρ και δεν θέλουμε τίποτα άλλο……..είναι παλιό ναι!!! Έχει της ιδιαιτερότητες του σαν μηχάνημα, έχει τα ναζάκια του, αλλά μπροστά σε αυτά που σου προσφέρει σαν αναβάτη, φαίνονται πταίσματα. Είναι το γλυκό πιπέρι στην σχέση……….και ακόμα έχουμε πολύ δρόμο να κάνουμε και πολλά χιλιόμετρα να διανύσουμε…………..είπαμε φιλαράκια ΑΠΟΛΑΥΣΗ!!!!!!!!!
