Το Praem Ae SP3 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα μελλοντολογικό, φουτουριστικό cafe racer. Κάπως έτσι ίσως να φαντάζει η σκηνή μετά από καμμιά 60αρια χρόνια, μόνο που οι Γάλλοι το σχεδίασαν στο σήμερα! Τα αδέρφια Berneron που έφτιαξαν την εν λόγω μοτοσυκλέτα δεν είnαι τυχαία βέβαια.
Ο ένας εξ αυτών, ο Sylvain, ήταν σχεδιαστής της BMW Motorrad και εκ των βασικών υπεύθυνων της εμφάνισης του μοναδικού Concept 90, που ουσιαστικά λειτούργησε σαν προπομπός του NineT. Ο δεύτερος αδερφός, ο Florent, ήταν αεροναυπηγός και δούλευε για λογαριασμό της γαλλικής αεροπορίας, της Armée de l’Air.
Αντικρύζοντας λοιπό το SP3, αντιλαμβάνεσαι εύκολα την επιρροή του παρελθόντος των 2 αδελφιών…
Η βάση αυτού του δίτροχου έργου τέχνης είναι ένα Honda VTR1000. Δεν επιλέγει τυχαία. Όπως είχαν δηλώσει οι ίδιοι στο σαλόνι του Παρισιού, ένας από τους λόγους ήταν το γεγονός ότι είχε κερδίσει με ένα τέτοιο το 2000 ο Colin Edwards το WSBK. Ένας άλλος ήταν πώς ο κινητήρας του είναι ένα διαμάντι δύναμης και επιδόσεων και ένα custom cafe racer δε αρκεί να φαίνεται, πρέπει να είναι και γρήγορο! Κρατώντας λοιπόν το μοτέρ ως βάση, έπαιξαν με τα περιφερειακά, προσπαθώντας να ανεβούν επίπεδο, σε σχέση με τα στόκ, που ως συνήθως επιλέγονται από τις εταιρίες με ένα συμβιβασμό επιδόσεων και κόστους παραγωγής. Ζάντες καρμπονάτες της Rotobox, ακτινικές δαγκάνες Brembo με κεραμικούς δίσκους και η πιο κορυφαία ανάρτηση της Öhlins που θα μπορούσαν να εγκαταστήσουν (FGR300 & TTX36 custom). Ειδικά η τελευταία, είναι βαμμένη ολόκληρη μαύρη, βαφή μοναδική για τη συγκεκριμένη μοτοσυκλέτα και μόνο!
Η γεωμετρία δεν έχει πειραχτεί, καθώς η εργοστασιακή ήταν υπεράνω κριτικής και θεώρησαν περιττή την αλλαγή των «μαμά» ρυθμίσεων. Βέβαια ο στόχος τους δεν ήταν να φτιάξουν ένα απόλυτο αγωνιστικό όπλο, αλλά να μπορεί ο κάτοχος να ταξιδέψει με αυτό επίσης. Ένα GT ας πούμε. Κάπου εδώ λοιπόν μπαίνουμε στα χωράφια της σχεδίασης…
Το ρεζερβουάρ είναι επανασχδιασμένο εξ αρχής. Μαλιστα, επειδή το γνήσιο ντεπόζιτο δημιουργούσε θεματάκι υπερθέρμανσης του πίσω κυλίνδρου, δόθηκε ειδική μέριμνα στο δικό τους να αφήνει επαρκή χώρο για τη ψύξη του μοτέρ. Κάθε επιφάνεια στο «κοστούμι» είναι φινιρισμένη με διαφορετικό τρόπο. Κάθε χρώμα έχει επιλεγεί αναλόγως του σημείου και του ρόλου του κάθε εξαρτήματος.
Πχ τα μηχανικά και δομικά μέρη είναι όλα μαύρα. Ότι έχει σχέση με την αεροδυναμική και την εργονομία , δηλαδή φέρινγκ, ουρά, ντεπόζιτο κλπ είναι σε αποχρώσεις του ασημένιου, με τα επιμέρους μέρη να αποτελούνται είτε από βουρτσισμένο αλουμίνιο, είτε από ανοιξείδωτο χάλυβα. Ακόμα και σε αυτά ομως οι αποχρώσεις δεν έχουν επιλεγεί τυχαία. Το κομμάτι πχ που περικλείει το ramair, δίνει την εντύπωση της κίνησης, της ροής με αυτές τις «χαρακιές» που το διατρέχουν διαμηκώς. Αυτές είναι φτιαγμένες από ανοιξείδωτο σύρμα 2 χλστ, και ουσιαστικά η ένωσή τους δημιούργησε το κομμάτι αυτό. Η σχεδίαση του εν λόγω μέρους έιναι εμπνευσμένη από το Κορεάτη καλλιτέχνη Seung Mo Park. Πέρα όμως από το αισθητικό μέρος, οι σχεδιαστές παίζοντας με τις αποστάσεις,ανα σημεία, των συρμάτινων ινών, μπορεσαν να κατευθύνουν- όσο είναι αυτό δυνατό- αέρα στο ram air μπροστά και να διώξουν το ζεστό αέρα από τα ψυγεία στο πλάι!
Τέλος, τα βαμμένα μέρη υποδηλώνουν το διακοσμητικό- αισθητικό χαρακτήρα τους.
Ο αναβάτης έχει στη διάθεσή του ένα…ρολόΐ Tag Heuer που έχει εγκατασταθεί πρώτη μούρη πάνω στο ντεπόζιτο σε ειδική θήκη. Μια προσθήκη πολυτέλειας και ολίγο απο James Bond φάση θα λέγαμε!
4000 ωρες εργασίας, κορυφαία υλικά, (πολύ) μεγάλο budget και εμπνευσμένη σχεδίαση συντέλεσαν σε ένα από τα ομορφότερα Cafe racer custom builds που έχουμε δει ως τώρα. Θα το έπαιρνα, ακόμα και αν στη θέση του αξίας 5000 ευρω ρολογιού χειρος είχα ένα ταπεινό swatch! δε θα με παρεξηγούσε κανένας νομίζω!
{youtube}https://www.youtube.com/watch?v=0fANlini00U{/youtube}