Το Rebel της Χόντα ήταν από τις μοτοσυκλέτες που έχουν στοιχειώσει τα παιδικά μου χρόνια. Αν σήμερα τα κυβικά φαίνονται λίγα, τότε, κάπου 20-25 χρόνια πίσω που τα περισσότερα μηχανάκια που κυκλοφορούσαν έπαιζαν μέχρι τα 400-500 κυβικά, ο 250αρης ρέμπελος φάνταζε σαν dream bike, στα μάτια μας, που είχαν συνηθίσει να βλέπουν κατά βάσει… παπάκια!
Όταν βέβαια στο Athens DGR 2015 ο Νίκος μου είπε ότι το μηχανάκι που περιεργαζόμουν με περισσό ενδιαφέρον ήταν ένα Rebel, ούτε κατά διάνοια είχε πάει το μυαλό μου προς τα κει!
Η μεταμόρφωση είναι ολική και δε θυμίζει σε τίποτα το αρχικό μηχανάκι.
Η επιλογή της συγκεκριμένης μοτοσυκλέτας έγινε με γνώμονα το χαμηλό κόστος συντήρησης, το όποίο δεν σημαίνει μόνο το σέρβις, αλλά αντανακλάται και σε πάγια έξοδα όπως, τέλη, αναλώσιμα και ασφάλειες.
Αγοράστηκε από την επαρχία, όπου αυτά τα 250 τσοπεράκια κυκλοφορούν ευρέως ακόμα. Το Rebel ήταν σε καλή κατάσταση γενικά, αν και σε ακινησία ήδη, το καιρό που πάρθηκε. Η φωτογραφίες του πριν και του μετά, είναι ενδεικτικές της διαφοράς των δύο σχολών, της πληθωρικότητας και του πλεονασμού σε χρώμια κλπ (στο μέτρο του αναλόγου των κυβικών πάντα), έναντι των μικρών διαστάσεων και \ των γραμμών με αγωνιστικά γονίδια που εγγράφηκαν στο DNA κάπου στη δεκαετία του ’70- τουλάχιστοπν κάπου εκεί μας παραπέμπει το στυλ της συγκεκριμένης!
Ο Πέτρος Χατζηροδέλης στη Νέα Μάκρη ανέλαβε το δύσκολο έργο της αναζωογόνησης και ρετουσαρίσματος του Rebel.
Προκειμένου να μετατρέψεις ένα τσόπερ σε cafe racer, απαιτούνται γενναίες δόσεις κοπτοραπτικών και μετατροπών, καθώς ένα cafe χρειάζεται αλλη γεωμετρία, άλλο στήσιμο και γενικότερα άλλη νοοτροπία.
Το πλαίσιο υπέστη αρκετές τροποποποιήσεις, κόντυνε πίσω, επανατοποθετήθηκαν οι βάσεις το αμορτισέρ και βάφτηκε μαύρο μαζί με το ψαλίδι, το μπροστινό σύστημα αντικαταστάθηκε με εκείνο ενός Aprilia GPR 125, προσδίδονατς ασφαλώς καλύτερη συμπεριφορά και πληροφόρηση σε σχέση με το γνήσιο.
H σέλα είναι λογικά χειροποίητη, Το φανάρι δανείστηκε από κάποιο παλιό NSU, το μπουτόν της μίζας από Audi A4 (!), και το παλιό ρεζερβουάρ πήρε δρόμο επίσης.
Ολική ανακατασκευή στο κινητήρα, ο οποόιος βάφτηκε σε γκρί ανάλογο με το ρεζερβουάρ.
Στο συνεργείο έμεινε ένα ολόκληρο χειμώνα, αλλά όταν ξανακύλισαν οι ρόδες του στο τέλος, η ικανοποίηση από το αποτέλεσμα και τη μοναδική χαρά που σου δίνει όποτε το καβαλάς, αναπληρώνουν την αναμονή.
Ο Νίκος λέει ότι δεν είναι το τέλειο μηχανάκι, αλλά στο κάτω κάτω της γραφής τι είναι τέλειο;
Προσωπικά πιστεύω τέλειο μηχανάκι είναι αυτό που σε φτιάχνει να το καβαλάς, γουστάρεις να το χαζεύεις όταν είναι παρκαρισμένο.
Είναι αυτό για το οποίο χαίρεσαι να μιλάς στους φίλους και περαστικούς και αυτό που σε γεμίζει με ενθουσιασμό σε κάθε πάτημα της μίζας.
Στο κάτω κάτω το Rebel του Νίκου δε βγήκε από κάποιο εργοστάσιο, αλλά μέσα από τις ιδέες και την ικανότητα κάποιων φίλων να δημιουργήσουν κάτι μοναδικό. Αυτό από μόνο του φτάνει…
