O PAUL DUNSTALL στη δεκαετία του ’60 απέκτησε γρήγορα φήμη, τόσο ως επιτυχημένος αναβάτης αγώνων μοτοσυκλέτας, όσο και ως ιδιοκτήτης της Dunstall racing.
Σε αυτή τη φήμη επένδυσε, ώστε επί δύο δεκαετίες να είναι ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στο χώρο των cafe racer μετατροπών και αξεσουάρ. Εδώ, θα πούμε δυο λόγια για την ιστορία του.
Ο ίδιος είχε γνώσεις μηχανικού, από μικρός είχε έφεση όμως, ούτως ή άλλως. Έτσι, ενώ έκανε τα πρώτα δειλά βήματά του με ένα εργοστασιακό Norton Dominator 99,σύντομα άρχισε να επεμβαίνει στα μηχανικά του μέρη, να πειραματίζεται με άλλα πλαίσια, όπως τα περίφημα Manx Norton.Η ανάγκη υπαγορεύτηκε από το ότι τότε όλοι προτιμούσαν τους μονοκύλινδρους κινητήρες της Manx Norton,αντί του δικύλινδρου του Dominator,που αυτός προτιμούσε. Κατέκτησε κάποιες καλές θέσεις στο πόντιουμ σε διάφορους αγώνες, όμως το 1959 αποφασίζει να αποσυρθεί από την ενεργό δράση και να αφοσιωθεί στη προετοιμασία και μετατροπή των αγωνιστικών μοτοσυκλετών.
Το 1961,έρχεται η πρώτη νίκη για πάρτη του, το 1962 αγοράζει όλα τα αγωνιστικά Domiracers που κατασκεύαζε η Norton,τα εξελίσσει και τα διαθέτει στους αναβάτες που έτρεχαν κάτω από το όνομά του!
Πασίγνωστος πλέον, άρχισε να εξαργυρώνει τη φήμη του, μπαίνοντας στη cafe racer σκηνή και παρέχοντας έτοιμες μοτοσυκλέτες, αλλά και κιτ αναβάθμισης/βελτίωσης. Προιόντα πολύ γνωστά ήταν οι εξατμίσεις του, τα rear set που λάνσαρε ο ίδιος και τα άφτερ μάρκετ ρεζερβουάρ, τόσο από αλουμίνιο όσο και από πολυεστέρα. Οι δουλειές μεγάλωναν, το ίδιο και το μαγαζί του, ίδιο και η γκάμα ανταλλακτικών. Στα μέσα του 60,κατασκέυαζε κατ’όπιν παραγγελίας πλήρως customized μοτοσυκλέτες, ενώ είχε δημιουργήσει μια μικρή γραμμή παραγωγής τροποποιήσεων εργοστασιακών μοτοσυκλετών σε cafe racers.Ουσιαστικά μπορούσε να αντικαταστήσει τα πάντα ! Τόσο από πλευράς εμφάνισης, όσο και μηχανικών μερών. Ειδικότητα του ήταν τα μοντέλα της Norton,αλλά όλα τα εγγλέζικα της εποχής δέχτηκαν τις περιποιήσεις του:Norton 88 SS, 650 SS or 750 Atlas,Triumph 500cc & 650cc και B.S.A. 500cc & 650cc δικύλινδρα. Επίσης τα 750 Atlas και τα Triumph T100 ή T120 .
Στα τέλη της δεκαετίας του 60 ήταν γνωστός ως ο βασιλιάς του customizing και ως ο άνθρωπος που ήταν από τους βασικούς υπεύθυνους για τη έξαρση των cafe racer μοτοσυκλετών.
Επιπλέον, ήταν από τους πρωτεργάτες της εξάπλωσης των cafe racers στις ΗΠΑ, διαθέτοντας ένα ευρύ δίκτυο αντιπροσώπων του στη Β.Αμερική. Σκεφτείτε πώς ο κατάλογος Dunstall Power,που περιελάμβανε
τη γκάμα ανταλλακτικών και αξεσουάρ που διέθετε έφτανε τις 60 σελίδες! Μιλάμε για πολύ πράμα! Είχε μάλιστα παρουσιάσει και μοντέλα ειδικά για την αμερικάνικη αγορά, όπως το Dunstall American Norton 750.
Τη δεκαετία του 70 το Commando είχε πάρει δεσπόζουσα θέση στη γκάμα. Ο Dunstall συνέχιζε να εξελίσσει και να αναπτύσσει νέα ανταλλακτικά επιδόσεων. Μάλιστα, σε συνεργασία με το Queens University του Belfast,έβγαλε στη παραγωγή ένα σύστημα εξάτμισης 2 σε 1 σε 1,που επιτύγχανε τις ίδιες επιδόσεις με λιγότερο θόρυβο.
Ταυτόχρονα, βελτίωνε τα δικά του συστήματα πέδησης με δισκόφρενα, που ήδη είχε παρουσιάσει από τα τέλη του 60 και τοποθετούσε ως αφτερ μαρκετ σε αντικατάσταση των εργοστασιακών ταμπούρων.
Δυστυχώς για αυτόν, δεν είδε εγκαίρως τη δυναμική των ιαπωνικών εταιριών που έμπαιναν με δικούς τους όρους στο παιχνίδι. Αν και άρχισε με τη Honda 750 και αργότερα συμπεριέλαβε όλες τις εταιρίες,
άργησε να ασχοληθεί και όταν το έκανε, παρουσιάζοντας projects βασιζόμενα σε μοτοσυκλέτες από τη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου, δεν απέκτησε ποτέ την ίδια δυναμική, μια και από πλευράς αισθητικής τουλάχιστον
δε τα κατάφερνε τόσο καλά όσο στα εγγλέζικα…παρ’όλο που το Dunstall Suzuki GS1000 caferacer που παρουσίασε, θεωρείται κλασσικό.
Άλλες πλήρεις μοτοσυκλέτες του ήταν το Κawasaki Ζ1,Suzuki GT550 GS750 and GS1000,ενώ κατάλογος του είχε αξεσουάρ για τα περισσότερα μοντέλα της αγοράς, ακόμα και τα Bmw. Μάλιστα, ότι παρουσίαζε βασισμένο σε Kawasaki & Suzuki,είχε τη πλήρη κάλυψη και εγγύηση των επίσημων αντιπροσωπειών.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’70,λίγο που οι cafe μετατροπές είχαν κάνει το κύκλο τους, λίγο η κάμψη της αγοράς εξαιτίας της πετρελαϊκής κρίσης του 1979,η εταιρία απέκτησε πολλά οικονομικά προβλήματα
με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να την πουλήσει το 1982.Ακόμα και στα νέα χέρια όμως, τρία χρόνια μετά έκλεισε οριστικά.
