Μια φράση άρρηκτα συνυφασμένη με τα cafe racers.Γιατί έμεινε στην ιστορία;
Στη καθομιλουμένη των μηχανόβιων στα στέκια,με τον όρο <<the Ton>> εννοούσαν το όριο των 100 mph τη Μ.Βρετανία,ήτοι 160 χλμ/ωρα στο μετρικό σύστημα.
Είμαστε γύρω στα τέλη ’50ς,αρχές ’60ς,οπότε αναλογιστείτε τι μοτοσυκλέτες κυκλοφορούσαν εκείνη την εποχή.O λόγος της μυθοποίησης του ορίου αυτού των 100 μιλίων, ήταν επειδή αποτελούσε ενα δύσκολο στόχο και έξω από τις συνηθισμένες επιδόσεις των μοτοσυκλετών παραγωγής,για τις οποίες ένα ρεαλιστικό ανώτατο όριο ήταν τα 70 mph.Kάποιες λίγες,υψηλότερων επιδόσεων,ήταν πανάκριβες και εκτός badget για το συντριπτική πλειοψηφία των αναβατών.
Σκεφτείτε ότι μόλις το 1961,μια αγωνιστικών προδιαγραφών Velocette Venom 500 κ.εκ.,κατόρθωσε σε 24ωρο αγώνα αντοχής,να σπάσει το φράγμα των 100 μιλίων,έχοντας μέσο όρο ταχύτητας αγώνα τα 100,5!
Έπειτα και άλλοι τα κατάφεραν,αλλά αυτή η πρώτη επιτυχία τράβηξε τα φώτα της δημοσιότητας και έγινε αντικείμενο θαυμασμού και ποθητός στόχος των απανταχού cafe racers!Τα ράλλυ αντοχής (endurance rally) ήταν ιδιαίτερα διάσημα,εξαιτίας των ιδιαίτερων καταπονήσεων και δυσκολιών που είχαν,αλλά ούτως ή άλλως,στη μεταπολεμική Eυρώπη,οι αγωνιζόμενοι ήταν λαικοί ήρωες και οι αγώνες πολύ δημοφιλείς στο διψασμένο για θέαμα κοινό!
Ο ευκολότερος τρόπος βελτίωσης των επιδόσεων,των προσωπικών μοτοσυκλετών,ήταν η τοποθέτηση άφτερ μάρκετ αξεσουάρ και κίτ βελτίωσης,προκειμένου,εκτός της εμφανισιακής αναβάθμισης και προσωπικής πινελιάς του εκάστοτε αναβάτη,να καταφέρει να <<πιάσει>> την πολυπόθητη επίδοση.Η ποιότητα των ανταλλακτικών και η ποσότητα εξαρτιόταν από το ποσό που μπορούσε ο καθένας να δαπανήσει.Μετά τα μέσα της δεκαετίας του 60 μάλιστα,διάφορες εταιρίες βελτιωτών που αναπτύχθηκαν,αλλά και έμποροι,έσπευσαν να εκμεταλλευτούν το ρεύμα,δίνοντας πάρα πολλές επιλογές στους αναβάτες,παράγωντας επαγγελματικού επιπέδου προιόντα.Μη ξεχνάμε πώς ένα μεγάλο μέρος των αναβατών,μετέτρεπε τα μηχανάκι του ως τότε με προσωπικές πατέντες.
Ήταν τόση η φρενίτιδα,που η ονομασία ton up boys συνόδευε όλους αυτούς που μετέτρεπαν τα μηχανάκια τους,έχοντας ως ινδάλματα τους αγωνιζόμενους της εποχής και ως κύριο στόχο το σπάσιμο των 100 μιλίων.!Αργότερα εξελίχθηκαν σε rockers,όπως γράψαμε σε προηγούμενο άρθρο,κατά βάσει λόγω των ακουσμάτων τους,που ήταν το ανερχόμενο rock’n’roll.
Στα τέλη της δεκαετίας του 60 και στις αρχές του 70,τόσο η τεχνολογική πρόοδος των μοτοσυκλετών,αλλά κυρίως το μπάσιμο στο παιχνίδι των Ιαπωνικών εταιριών,που από πλευράς επιδόσεων απείχαν παρασάγγας από τη μέση ευρωπα’ι’κή,είχαν κάνει ήδη το στόχο των 100 μιλίων απο όνειρο και ταμπού,καθημερινότητα.Οι ton up έπρεπε να βρούν νέους στόχους….αυτό όμως που σίγουρα δε μπορούσαν να φανταστούν,οι μερικές εκατοντάδες από αυτούς τους νέους που ξεκίνησαν την όλη στορία,είναι η σύγχρονη αναβίωση των cafe racer,πέντε δεκαετίες μετά!